Strafkamp

Hallo! Hier ben ik, Hannes! Sinds een weekje woon ik bij de baasjes van Drop. Ik ben net 4 jaar geworden en een echte boxer in alle opzichten. Denk nou niet dat ik met mijn kontje in de boter ben gevallen, dat ik in een gouden mandje ben terecht gekomen. Nee, daar klopt niets van.

Ik woon in een strafkamp. Echt waar. Ze beloofde mij gouden bergen en als ik Drops verhalen mocht geloven dan zouden ze heel lief moeten zijn. Maar mijn ervaringen zijn tot nu toe dramatisch en mijn eerste klacht ligt al bij de bond van de boxers.

Afgelopen zondag werd ik gebracht. Vanuit de achterbak van de auto, werd ik door mijn nieuwe baasje geroepen. Fijn, dacht ik nog, ze weet mijn naam, dus ik spring uit de achterbak, ren dwars door haar net aangelegde voortuintje, schiet de gang in met mijn modderpoten, negeer totaal het baasje en ram in volle vaart de grote baas die in de woonkamer stond. Plat op zijn bek heb ik hem gezoend, hoe leuk is dat. Een warmer welkom kon ik mijzelf niet geven, toch? En die gaatjes in de onderlip van de nieuwe grote baas, die herstellen wel weer. Kniesoor en een watje, daar moet je tegen kunnen als je een boxer hebt.

Laten we dus zeggen dat mijn begroetingen wat onstuimig zijn. 2 meter hoog springen is een makkie voor mij. Geruisloos springen kan ik ook goed en vooral als je het niet verwacht, stop ik mijn lange tong gewoon in je neusgat.

En dat mag dus niet… zeurpieten, zeikerds, zielenpoten, die nieuwe baasjes. Kunnen nergens tegen. En als ik een poging doe om te springen, negeren ze mij en draaien ze mij de rug toe. Geen bal aan, dan is de lol er zo van af.

Je zou denken, ik ben nieuw, ik moet even wennen, maar zo werkt het blijkbaar niet. Hup, aan de riem, naar buiten, op exercitie! Prima, zou je zeggen, dat is toch leuk! Nou, niet gelijk 5 kilometer, en dat was pas de eerste wandeling van die middag. Er kwamen die dag nog twee wandelingen. En de volgende dag, stipt om half 7 ‘s ochtends moest ik weer op pad om een uur te lopen. Slavendrijvers, mishandeling. Ik ben een grote boxer en sta hoog op mijn poten maar ik wed, dat ik binnen een maand tot het formaat teckel ben gereduceerd.

In huis heb ik de boel even opnieuw ingericht. Van het kleed voor de bank heb ik een vliegend tapijt gemaakt. Op de antislipmat glij ik door de kamer. Ted en Fred, de knuffels van Drop heb ik al vakkundig in de planten, de lamp en in de bloemenvaas gegooid. Slapen doe ik op mijn eigen kleed, dat wil zeggen… als iemand mij ziet. Want zo gauw ze hun hielen lichten, lig ik op de bank. Ook al hebben ze daar van alles opgegooid om mij van de bank af te houden. Voor mij geen probleem, alle obstakels schuif ik simpelweg op de grond zodat ik languit kan liggen.

Ze zeggen dat ik kleptomane neigingen heb, ik jat schoenen, sloffen, sokken en handschoenen. Ik zeg, ik ruim ze alleen even op. Hoewel dat niet heel subtiel gebeurd want de eerste modderstrepen zitten op de pas gewitte muren omdat ik daar geheel per ongeluk de wandelschoenen met zwarte aarde tegen aan gekwakt heb.

En omdat ik dus zoveel energie heb, moet ik dan weer voor de zoveelste keer naar buiten, lopen, wandelen, rennen. Aan het eind van de dag val ik gewoon om van ellende. Het enige positieve aan dit verhaal is, dat ik wel extra te eten krijg.

Een strafkamp met 24 uurs toezicht, lijkt het wel. En dan heb ik het niet eens gehad over het feit dat dat hun tuin eruit ziet als een luchtplaats voor mannen in streepjespakken. “Daar komen nog planten in”, zegt het baasje. En dat moet ik geloven? Ben geen gekke Gerritje. Ik ben gewoon Hannes!