Verrassing!

Hou jij ook zo van verrassingen? Ik wel hoor, tenminste, als het leuke verrassingen zijn. Iets waar je iemand heel blij mee maakt bijvoorbeeld. Ik ben daar zelf heel goed, om iemand een verrassing te geven. Zo spring ik verrassend hoog, met name bij de begroeting. Zelfs de doorgewinterde boxerfanaat verras ik met mijn sprongkunsten. Wat ook heel leuk is, is om de baas te verrassen. Je zou zeggen, die kent mij toch inmiddels dus wat kan er nou nog voor onverwachts gebeuren? Nou…

Over het algemeen duurt het even voordat ik een commando uitvoer. Ik moet altijd eerst zeker weten of het wel nut heeft en of andere dingen niet veel interessanter zijn. De grote verrassing is dan ook als ik de eerste keer al luister. Mijn baasje is dan totaal overrompeld en huppelt dan van blijdschap. Vooral bij de ‘kom voor’ wil ik nog wel eens verrassend uit de hoek komen door gewoon netjes voor haar te komen zitten bij de eerste keer roepen. Hoe leuk is dat. Ik doe het niet te vaak natuurlijk want dan is het verrassingselement verdwenen.

Van de week was ik op het strand en toen werd ik zelf verrast. Ik had een geweldig diep gat gegraven waarin ik steeds onderin mijn bal neerlegde. En terwijl ik druk bezig was naar China te gaan, is zomaar mijn kuil overstroomt met zeewater, terwijl ik net mijn neus diep in het gat had gestoken om de checken of mijn bal er nog in lag. Baasje pieste zowat in haar korte broek en ik heb wel zeker een minuut lang staan niezen om dat zeewater weer uit mijn neus te krijgen. Een verrassing die met gemengde gevoelens in ontvangst werd genomen.

En ik kreeg nog een verrassing deze week. “Ga je mee Hannes, een stukje rijden?” Geheel onverwachts op een dinsdagmiddag, ik lag heerlijk in de tuin mijn buikje bruin te laten worden. “Ga je mee?” Dat laat ik mij natuurlijk geen twee keer zeggen. Dus hup, achter in de Tweety, de gele auto van mijn baasje. Beiden baasjes voorin en gas op die lolly. Het was een stukje rijden inderdaad maar het landschap was mooi en ik mocht mee dus mij hoorde je niet klagen. Op de plek van bestemming aangekomen, ging de achterklep open. “Kom op Hannes, der uit met je luie lijf” Ik rek en strek en kijk om mij heen. Water, dijkjes, beetje zand maar niet echt het strand. Het ruikt bekent maar toch weer niet. Ik zie bootjes in een haven. Ben ik hier misschien wel eens eerder geweest?

In de verte lopen drie figuurtjes. Ik kijk, ik tuur en ik staar. Ze komen mij wel heel bekend voor. Een jong meisje, een nog jonger meisje en een vrouwelijk baasje. Mijn baasje… Mijn baasje/vrouwtje van mijn vorige huis. Ik stuif op ze af. Ik lik, ik spring, ik dans en kust ze alle drie. Natuurlijk herken ik ze en al gauw ontstaat er een wedstrijd bij de dames wie de meeste blauwe strepen op de benen krijgt van mij. Niet heel veel later komt ook de grote baas van mijn vorige huis aangewandeld. Ik duw en trek, en stop mijn snufferd dicht tegen hem aan. Wat een verrassing. Het ruikt zo vertrouwt. Samen gaan we op pad. Nieuwe baasjes, oude baasjes. We lopen langs de strandjes, door het hoge gras, soms aan de lijn, soms heerlijk los. Ik weet van gekkigheid niet meer waar ik moet lopen, voor achter, links rechts, ik wil iedereen zo dicht mogelijk bij mij in de buurt hebben want ik heb ze allemaal even lief.

Even later, na de wandeling, als we op het terras zitten, nestel ik mij tegen de benen van de meisjes. Mijn tong hangt ruim over mijn lippen en ik doe mijn ogen dicht. Wat een verrassing. Als kers op de taart komt ook nog het oudste kind mij even opzoeken. Het cirkeltje is weer rond. Na alle kusjes, knuffels en een prachtig afscheidskado van de meiden, een zelfgemaakte ketting en hanger voor om mijn prachtige nekje, spring ik zonder aarzelen in de auto van mijn nieuwe baasjes.

Het was een heerlijke middag. En natuurlijk zou ik willen dat al mijn baasjes bij elkaar zouden wonen in één huis, maar ja, dat gaat helaas niet dus ik neem afscheid met een glimlach en ga weer terug naar de bollenstreek om daar heerlijk bij mijn nieuwe baasje op schoot in slaap te vallen. Binnen 10 minuten droom ik over de mooiste vakantiedag van mijn leven. Wat een verrassing.