Sherlock Hannes, speurneus
“Zo Hannes, dit is week 6 dat je mee bent naar het verzorgingstehuis. Tot nu toe was je er voor spek en bonen en lag je de onderkant van mijn bureau te bestuderen met je ogen dicht, maar het wordt nu toch echt tijd dat je serieus aan het werk gaat.” Ik kijk naar mijn baasje en mijn baasje kijkt naar mij. Wat is er mis met lekker liggen en luieren, denk ik nog. Maar baasje is onverbiddelijk. “Jouw voorganger Drop was vertrouwenshond. Mensen konden hun verhaal bij hem kwijt en hij vertelde nooit iets door”. “Maar helaas Hannes, is dat geen optie voor jou, want een vertrouwenshond moet heel integer zijn, ook in zijn gedrag en jij, ja jij, bent van de ongewenste intimiteiten. Je doet niets anders dan ongevraagd tongzoenen en wel met iedereen, in het openbaar en erg opdringerig”.
Ik zucht nog eens diep, dat baasje van mij, die spoort niet. Wat is er mis met een beetje onstuimige begroeting? Terwijl ik onder het bureau vandaar kruip, steek ik nog snel even mijn neus in de prullenbak, dan loop ik op een holletje naar de keuken en snuffel aan de afvalbak en ga ik zitten bij het aanrecht waar het tosti ijzer staat. Ik mag dan niet veel ambitie hebben maar aan mijn neus mankeert niets.
“Als je die neus nou eens zou gebruiken om spullen op te sporen ipv eten, dat zou nog eens nuttig zijn”, zegt mijn baasje, terwijl ik tegen het bureau op ga staan om mijn neus te steken in de voorraad koekjes die daar in een bakje liggen te wachten op mij. “In ons verzorgingshuis verdwijnen met regelmaat spullen. Ze komen meestal wel weer tevoorschijn maar dat duurt altijd even en het kost veel uren en mankracht. En weet je Hannes, als jij investeert in een speurcursus, dan kan je per direct beginnen.”
En zo stond ik afgelopen woensdag te koekeloeren naar een zeer strenge instructrice. Baasje en ik stonden strak naast elkaar. “Het commando is zoek en laat hem vooral zelf nadenken”. Ik zet mijn neus tegen de grond en ruik koekies. Nou, die heb ik snel gevonden. Dat ik ook nog een andere geur ruik is even bijzaak. Alle opdrachten die ik moet uitvoeren hebben te maken met die vreemde geur en koekjes. Ik heb mij te barsten gesnuffeld en gegeten. Echt, ik was briljant. Zo briljant dat ik nog een paar lessen mag volgen.
En de volgende dag, op het werk, heb ik gelijk mijn opgedane kennis in praktijk gebracht. Op de 3de etage heb ik in een hoekje liggen kijken naar de bewoners. Ruik ik misschien die vreemde geur, dan ligt er ook vast een koekje in de buurt. Ook het uitzicht buiten, waar ik precies op de ingang van het pand kan kijken is een geweldige plek om alle leveranciers van lekkere dingen te zien komen en gaan. Als echte speurneus ben ik natuurlijk wel incognito en heb ik mij verstopt onder het gordijn want als je op surveillance gaat, wil je natuurlijk niet herkend worden of betrapt.
En inmiddels weet ik het, ik heb mijn droombaan gevonden, ik, Sherlock Hannes, wordt de speurneus van het verzorgingshuis. Geen sok wordt meer opgevreten door de wasmachine of ik heb ‘m al weer terug gevonden. Geen Rummicubcijfertje verdwijnt meer onder de tafel, of ik heb het al opgespoord en ik weet vast ook alle verdwenen pennen uit het kantoor terug te vinden.
Ik moet alleen nog even oefenen want tot nu toe vind ik alleen nog maar koekies in de jaszak van mijn baasje en die vreemde geur heb ik nog niet geroken….